Zaterdag 20 januari

Wegens traaaaaaagheid van het internetwerk alhier, kunnen we helaas geen foto's meesturen.....

Met motregen en een stevige wind op de kop maakt de Martinair Airbus A320 zich los van de Nederlandse bodem. De vlucht van ruim vierenhalf uur gaat soepel, wellicht mede door de capabele captain van de vrouwelijke soort. Ze kan zelfs goed parkeren. En zo staan we, alsof we met een tijdmachine zijn overgestraald, in Egypte. Om zeven uur 's avonds is het zo'n 17 graden op Hurghada International Airport. Onze koffers komen natuurlijk weer als laatste tevoorschijn en de hotelvouchers worden door een voor ons onbevoegd iemand uit onze handen gegrist. Met twee postzegels als visum in ons paspoort geplakt, worden we richting bus gewezen. Er is niemand die onze koffers zou willen dragen of geld wil wisselen. Geen gesduw of getrek, geen "mister mister weh you fro". Niemand die iets van je wil, gewoon onwerkelijk. De zeventien dollar per visum worden pas in de bus naar het hotel ge-ind, ook al zoiets raars!

De rit door Hurghada is kort en geeft nauwelijks een indruk van de omgeving. In enkele gedeelten zijn de winkeltjes en reclameborden wat nadrukkelijker aanwezig en de mensen op straat dragen warme vesten of donkere, leren jassen. Ter verwelkoming krijgen we een tropische cocktail aangeboden in de hotelreceptie. Met de karakteristieke all-inclusieve polsband in groene kleur om de polsen, toasten we alvast op een geslaagde vakantie. Het hotel is als een woestijndorp om twee zwembaden heen gebouwd. Alles witgepleisterd met gekleurde raampjes, houten ballustrades en veel koepels en poortjes. Met de sterrenhemel daarboven is het een typisch sprookjesdecor. De kamer is echter niet naar onze wens. Geen tweepersoonsbed en geen enkel uitzicht. Dit is gelukkig door de behulpzame receptionist snel rechtgezet. We worden door steegjes en halletjes naar een heel leuke kamer gebracht. Op de eerste (en ook hoogste) etage, compleet met balkonnetje dat uitzicht op de Rode Zee biedt en een knus lounge-hoekje onder een koepeldak met ingemetselde, gekleurde glazen. De badkamer met douche is netjes en schoon. Het tweepersoonsbed wordt als het ware omarmd door bogen en in elk hoekje in elk hoekje is een lamp van gekleurd glas-in-lood opgehangen. Heel sfeerol en behaaglijk. Je kunt niet naar buiten kijken want de ramen zijn ook van gekleurd glas dat in Arabische motieven in donker gelakt hout is gezet. In combinatie met de witte gewelven en de sierlijke stof van gordijnen en sprei is het wel heel apart.
Zomers is het natuurlijk veel te heet voor glazen schuifpuien in aluminium.

Als we de koffers hebben uitgepakt en het matras goedgekeurd, wordt het tijd voor een eerste diner. We moeten nog een beetje de weg vinden in het stenen labyrint van trapjes en paadjes, maar het grillrestaurant aan zee komt al snel in zicht. Er staan wel kraampjes met souvenirs voor de ingang maar daar hebben we even geen oog voor. Het restaurant is ook nog open en het bufet biedt genoeg lekkers om uit te kiezen. Er zijn weinig mensen maar de obers zijn niet gehaast of verveeld. We zitten op lage rieten stoelen in een "strandtent" die in Zandvoort niet zou misstaan. Anke heeft een prima keuze gemaakt....

Alles is niet overdreven luxe en gelikt maar sfeervol en overzichtelijk. In een met dekzeilen nagebootste tent is een dansvoorstelling bezig. Rond het podium staan ronde bankjes van natuursteen met dikke kussens waar de gasten gemoedelijk onder een terrasverwarming van een drankje of zelfs een waterpijp genieten. Vanavond zijn we er nog te moe voor maar alles lijkt hier veelbelovend. In het haventje aan de achterkant van ons onderkomen wordt op dit late uur nog een schip uit het water gehesen en ter plekke in stukken gesneden. We trekken de dekens over ons heen en dromen weg in onze eerste nacht in Egypte.