Woensdag 24 januari

Let op: voor 23 januari geen e-mail gestuurd!


Geruisloos en doelbewust trekt de karavaan door de koude woestijnnacht. De Venetiaanse kooplieden hebben we inmiddels achter ons gelaten maar de kamelen van de pelgrims zijn nog vers, zodat we tussen beide groepen voortrijden. Nog een paar uur en dan bereiken we de karavanserai en kunnen het zand uit onze keel spoelen met zware wijn.....

Zo laat ik mijn fantasie de vrije loop want ik kan niet slapen. De tweede chauffeur doet zijn stropdas af en klemt deze tussen de rammelende spijltjes van de deur. De andere chauffeur stuurt onze minibus geroutineerd langs de lijntjes die de grens tussen asfalt en woestijn markeren. Als een gebroken kralenketting rollen de rode lichten van de bussen voor ons door de duisternis. Zingende wielen, het monotone geronk van de motor en het geknisper van een graaiende hand in een zak met nootjes; dit alles kan mij niet in slaap krijgen. Vanaf het verzamelpunt van de karavaan, om een uur of drie, is het in de bus steeds kouder geworden. Wie kan slapen heeft geluk. Als vuurvreters op een bazaar staan enorme fakkels te branden bij wat een raffinaderij moet zijn. Als één van de laatsten komen we bij de enige stopplaats aan. Buiten is het nog veel kouder en de lange rij wachtenden voor de wc doet ons snel weer de beschutting van de bus opzoeken. Tussen de gewapende patrouilles door nemen we onze plaats in de karavaan weer in en wordt de duisternis verdreven door de opkomende zon. Inmiddels heeft het acht personen tellende gezelschap de drie bemanningsleden zo ver weten te krijgen dat ze de kachelknopjes in de juiste stand zetten. De wazige kartelrand aan de horizon kleurt oranje en weldra trekken we langs de kale bergen verder richting Cairo. De buschauffeurs hitsen elkaar een beetje op om uiteindelijk met een hoop getoeter door de enkele „tolpoort“ te glippen. Cairo ontwaakt, net als Anke. De stad ligt in een deken van smog en alle achttien miljoen inwoners lijken wel tegelijk op straat te zijn gekomen.

Bovenop de citadel staat de moskee van Mohammed Ali (nee, niet die bokser!). Een pittig, klein, jong vrouwtje is onze gids en onze stramme benen worden bruut wakkergeschud. Met een stoomcursus over wat men zoal in een moskee behoort te doen is meteen de toon gezet. Met dezelfde doortastendheid voert ze ons even later langs de stoffige vitrines van het Egyptisch museum. Het erfgoed van de farao’s staat als in de schappen van de Gamma voor ons opgestapeld. De koningsmummies en de schatten van Toetanchamon vormen natuurlijk het hoogtepunt.

Murw van de reis en het tempo van de gids, strijken we even neer in een restaurant aan de Nijl. Vanachter plastic tentramen aanschouwen we een stel vissers die, naar verluid, ook nog op hun gammele bootjes moeten wonen en slapen. De lunch geeft ons weer wat energie om de bazaar in het oude, islamitische stadsdeel te verkennen. Dit maakt mijn dag meteen helemaal goed, wat een sfeer!

Als we eenmaal op onze koloniale hotelkamer zijn bijgekomen van alle inspanningen, besluiten we op eigen houtje nog eens terug te gaan naar de bazar of Khan al Khalili. Het gidsmeisje heeft het adres in het arabisch voor ons opgeschreven maar onze taxichauffeur kan helemaal niet lezen. Omstanders helpen hem een handje op weg. Het model Fiat waarin wij vergast worden, is al zo’n 30 jaar uit het Europese straatbeeld verdwenen, maar deze heeft hier nog vele leeftijdsgenootjes met dezelfde slechte adem. Het begint te schemeren en vanaf talloze minaretten weerklinkt de oproep tot gebed uit duizendenéén luidsprekers. We worden aangesproken door een manke jongeman die beweert docent te zijn aan de koranschool van de universiteit. Hij wil ons graag de oudste moskee van de stad laten zien en hoeft verder niets van ons. Enigszins ongemakkelijk laten we ons meevoeren naar het binnenste van de zeer fraaie Al-Azhar moskee. Toeristen zijn hier niet echt welkom maar daar mogen we ons niets van aantrekken. Wanneer we buiten onze schoenen aantrekken, stelt hij voor om nog even verder de bazaar in te lopen om het „echte“ handwerk van triktrakdozenmakers en koperslagers te leren kennen. Hij belooft ons nogmaals niets te willen verkopen. De geur van specerijen, rottend vlees en het vuil van de straat verdrijft de autogassen. Oude poorten van een hamam, verhullende vensters van de harem, gescharrel van kooplieden en katten, alles trekt in enkele minuten aan ons voorbij als we door de steegjes achter de moskee worden geloodsd. Vanaf de derde etage van een papyrusatelier kijken we op de verlichte minaretten en madrassa en verzinnen een smoes om van onze opdringerig geworden freelance gids af te komen.

De thee moet met veel suiker worden „geblust“ maar het is heerlijk toeven op het terras van koffieshop Muski. Markante koppen, doofstomme bedelaars die vloekend naar een volgend terras afdruipen, ontelbare verkopers en moskeebezoekers; alles krioelt voor ons tafeltje langs. Als we even later in de rust van het hotel aan het diner zitten, overvalt ons de vermoeidheid. Als dansende derwisjen worden we in trance teruggevoerd naar het Cairo van Ali Baba en Aladdin.