Donderdag 25 januari
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
26 Januari 2007 | Egypte, Hurghada
Allah Akbar! ALLAH AKBAR! De luidspreker van de moskee is precies gericht op ons slaapkamerraam en de boodschap komt luid en duidelijk over!
De stad is overbevolkt, lawaaierig en druk. In de file worden we links en rechts ingehaald door ezelkarretjes. Een nevel van fijnstof en roet hangt als een deken over ons heen zodat we de piramides pas zien als we er bijna tegenaan rijden. Ook al zie ik deze handgemaakte bergen nu voor de tweede keer, toch ben ik weer zeer onder de indruk van dit laatst overgebleven wereldwonder. We maken een omtrekkende beweging om de grote piramide heen en ik bedenk me dat je toch wel een hoge dunk van jezelf moet hebben als je zoiets ter nagedachtenis aan jezelf laat bouwen. Hoogmoed kent geen tijd! Nog enigszins beduusd door deze blik terug in de tijd, laveren we tussen drollen door en proberen de opdringerige souvenirverkopers en kamelenrijders te vermijden dan wel te negeren, opzoek naar de derde en kleinste piramide, die in de schaduw van zijn grote broer ligt. Vanaf een uitzichtpunt kun je ze alledrie zien, maar dan moet je goed je best doen: de smog is onverbiddelijk. De laatst overgebleven sfinx bewaakt het piramidecomplex, zoals ze als 5000 jaar doet. Alsof je in een ansichtkaart staat. Voor mij een prettig weerzien, voor Tijger een aanblik waar hij (aangename) rillingen van krijgt. Dit voelt alsof je door een scheur in het gordijn van de tijd mag kijken.....
De parfumwinkel is met rood pluche bekleed. Aangenaam onderuitgezakt genieten we van muntthee en welverdiende rust. We snuffelen aan de lekkerste geuren en raken zodanig bedwelmd dat we ook een flesje aanschaffen: lelietjes van dalen.
De juwelenwinkel is ruim en alle dames krijgen sterretjes in de ogen. Op zoek naar de leukste souvenirs voor thuis storten ze zich op de vitrines vol flinkerend zilver, goud en edelstenen. Zij laten zich cartouches aansmeren met daarop de namen van hun geliefden in hieroglyphen. Ik houd me bij een kleine, gouden Ankh voor bij mijn andere gelukshangers. Een simpele manier om een lang leven te verwerven!
De piramide van Sakhara is de eerste ooit gebouwd. Hij bestaat uit zes trappen. Koning Djoser liet hem bouwen en werd onsterfelijk. Imhotep, zijn architect, bedacht het principe en werd een god. Voor de piramides ligt een tempel die er verbazingwekkend modern uitziet en die een miniatuuruitvoering is van het paleis van Djoser in Memphis. Madurodam voor de eeuwigheid. Het is zo goed gebouwd dat het nog bijna intact is. De bouwstijl doet aan die van de Inca’s denken. Vroeger moesten de farao’s dertig rondjes rond de binnenplaats rennen om te bewijzen dat ze mans genoeg waren om koning te zijn. En als ze het niet haalden, tja.....
Een koning die dat vaak heeft moeten doen is Ramses II, die 67 jaar lang aan de macht was, negentig vrouwen had een meer dan driehonderd kinderen. Hij was de meest mediageile farao ooit en liet duizenden standbeelden voor zichzelf oprichten. Een ervan zien we in Memphis: dertig meter hoog, dus kolossaal. En dit is dan nog een kleintje.....
Ook de Egyptenaren doen wel eens een dagje pretpark en zo kan het voorkomen dat we een late lunch doen tussen plastic olifanten, tijgers en bavianen waartussen kwebbelende vrouwen aan hun waterpijp lurken en lachende kinderen ritjes maken op ponies en kamelen. We amuseren ons prima, ondanks de allesbehalve harmonieuze achtergrondmuziek.
De rit terug naar huis is warm, donker en vreselijk saai: zes uur lang razen we door het donker voor we onze medina weer zien opdoemen. Van de slaperige receptionist krijgen we het bericht dat er een fax voor ons is gekomen en dat die op onze kamer ligt. Enigszins ongerust snellen we naar onze kamer, waar een „urgent fax message“ voor ons klaarligt. Gelukkig is hij van OAD; iedereen leeft dus nog!
Het zijn lange, vermoeiende dagen geweest, maar wel de moeite waard. Allah akbar! ALLAH AKBAR!
De stad is overbevolkt, lawaaierig en druk. In de file worden we links en rechts ingehaald door ezelkarretjes. Een nevel van fijnstof en roet hangt als een deken over ons heen zodat we de piramides pas zien als we er bijna tegenaan rijden. Ook al zie ik deze handgemaakte bergen nu voor de tweede keer, toch ben ik weer zeer onder de indruk van dit laatst overgebleven wereldwonder. We maken een omtrekkende beweging om de grote piramide heen en ik bedenk me dat je toch wel een hoge dunk van jezelf moet hebben als je zoiets ter nagedachtenis aan jezelf laat bouwen. Hoogmoed kent geen tijd! Nog enigszins beduusd door deze blik terug in de tijd, laveren we tussen drollen door en proberen de opdringerige souvenirverkopers en kamelenrijders te vermijden dan wel te negeren, opzoek naar de derde en kleinste piramide, die in de schaduw van zijn grote broer ligt. Vanaf een uitzichtpunt kun je ze alledrie zien, maar dan moet je goed je best doen: de smog is onverbiddelijk. De laatst overgebleven sfinx bewaakt het piramidecomplex, zoals ze als 5000 jaar doet. Alsof je in een ansichtkaart staat. Voor mij een prettig weerzien, voor Tijger een aanblik waar hij (aangename) rillingen van krijgt. Dit voelt alsof je door een scheur in het gordijn van de tijd mag kijken.....
De parfumwinkel is met rood pluche bekleed. Aangenaam onderuitgezakt genieten we van muntthee en welverdiende rust. We snuffelen aan de lekkerste geuren en raken zodanig bedwelmd dat we ook een flesje aanschaffen: lelietjes van dalen.
De juwelenwinkel is ruim en alle dames krijgen sterretjes in de ogen. Op zoek naar de leukste souvenirs voor thuis storten ze zich op de vitrines vol flinkerend zilver, goud en edelstenen. Zij laten zich cartouches aansmeren met daarop de namen van hun geliefden in hieroglyphen. Ik houd me bij een kleine, gouden Ankh voor bij mijn andere gelukshangers. Een simpele manier om een lang leven te verwerven!
De piramide van Sakhara is de eerste ooit gebouwd. Hij bestaat uit zes trappen. Koning Djoser liet hem bouwen en werd onsterfelijk. Imhotep, zijn architect, bedacht het principe en werd een god. Voor de piramides ligt een tempel die er verbazingwekkend modern uitziet en die een miniatuuruitvoering is van het paleis van Djoser in Memphis. Madurodam voor de eeuwigheid. Het is zo goed gebouwd dat het nog bijna intact is. De bouwstijl doet aan die van de Inca’s denken. Vroeger moesten de farao’s dertig rondjes rond de binnenplaats rennen om te bewijzen dat ze mans genoeg waren om koning te zijn. En als ze het niet haalden, tja.....
Een koning die dat vaak heeft moeten doen is Ramses II, die 67 jaar lang aan de macht was, negentig vrouwen had een meer dan driehonderd kinderen. Hij was de meest mediageile farao ooit en liet duizenden standbeelden voor zichzelf oprichten. Een ervan zien we in Memphis: dertig meter hoog, dus kolossaal. En dit is dan nog een kleintje.....
Ook de Egyptenaren doen wel eens een dagje pretpark en zo kan het voorkomen dat we een late lunch doen tussen plastic olifanten, tijgers en bavianen waartussen kwebbelende vrouwen aan hun waterpijp lurken en lachende kinderen ritjes maken op ponies en kamelen. We amuseren ons prima, ondanks de allesbehalve harmonieuze achtergrondmuziek.
De rit terug naar huis is warm, donker en vreselijk saai: zes uur lang razen we door het donker voor we onze medina weer zien opdoemen. Van de slaperige receptionist krijgen we het bericht dat er een fax voor ons is gekomen en dat die op onze kamer ligt. Enigszins ongerust snellen we naar onze kamer, waar een „urgent fax message“ voor ons klaarligt. Gelukkig is hij van OAD; iedereen leeft dus nog!
Het zijn lange, vermoeiende dagen geweest, maar wel de moeite waard. Allah akbar! ALLAH AKBAR!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
