Woensdag 31 januari

De zon sterft in het westen om na een nachtelijke reis herboren te worden in het oosten.
Anke’s donderwolkje betekent dat ze het erg naar d’r zin heeft en ze er nu al tegenop ziet om terug in de tredmolen te worden gezet. Vandaag moet ik weer even wennen aan het niet onderweg zijn. Net als de trip naar Cairo is de Luxor-expeditie een welkome onderbrekening geweest van de “sleur” die strandvakantie heet.
Nee, nu doe ik de waarheid geweld aan. Ik vermoed dat in het hemels paradijs de tijd ook als woestijnzand door de vingers glijdt, alleen doet die tijd er niet meer toe.

Het aantal hotelgasten groeit, er schalt al een potpourri van Andre Hazes en Fans Bauer over het zwembadwater. Stilaan zijn we allebei “een beetje verliefd” geworden op onze medina onder de zon. Des te meer willen we die sfeer van de afgelopen dagen zien vast te houden, zoals de gouden vlindervissen zich schijnbaar zorgeloos tegoed doen aan wat het koraalrif te bieden heeft.