Dinsdag 30 januari
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke
31 Januari 2007 | Egypte, Hurghada
Vandaag verruilen we de stad van de levenden voor die van de doden. Ofwel de oostoever, waar de zon opkomt, voor de westoever, waar de zon ondergaat. Hier, tussen zand en stenen onder een ongenadige zon, liggen de dodentempels en rotsgraven van vele tientallen farao’s en edelen. Allen wilden worden begraven onder dezelfde berg, die de vorm van een piramide heeft. Dringen dus en dat scheelt ons een hoop geloop.
Van de dodentempel die Amenhotep III voor zichzelf liet bouwen, staan alleen nog twee gigantische, verweerde beelden overeind, De kolossen van Memnon. Ze zijn zo genoemd omdat de oude Grieken, die hier ook al de toerist uithingen, het gieren van de wind om de beelden heen associeerden met het roepen van hun god Memnon. De enige reden waarom moderne toeristen deze beelden komen zien, is omdat ze zo groot zijn want de tand des tijds heeft er weinig fraais van overgelaten.
Het dal der koningen blakert in de zon. Hier bevinden zich de laatste rustplaatsen van de farao’s uit het nieuwe rijk, wiens mummies we in Cairo al hebben gezien. Ons toegangskaartje heeft ons het recht er drie te bezichtigen. Na rijp beraad beginnen we bij die van Toetmoses III, stiefzon van Egyptes enige vrouwelijke farao en waarschijnlijk ook haar moordenaar. Hij kwam zelf ook nogal abrupt en onverwacht aan zijn eind, dus zijn tombe was nog lang niet klaar. In zeventig dagen tijd (nodig om de farao te mummificeren) moesten alle schilderingen en teksten uit het dodenboek nog worden aangebracht. Een onmogelijke opgave. Het resultaat is een vrijwel geheel zwart-witte grafkamer, vol met tekeningetjes die nog het meest doen denken aan een stripverhaal. We komen nog in aanvaring met de authoriteiten als Harry Pasja stiekem een fotootje probeert te trekken. Dit is streng verboden en dat wordt ons luidruchtig duidelijk gemaakt!
Ramsesen III en IV, uit een reeks van dertien of zo, leefden wél lang genoeg om hun tombes te voltooien. Iedere centimeter wandoppervlak is bedekt met fraaigekleurde afbeeldingen en hieroglyphen. Harry Pasja zou hier wel uren willen blijven om zijn nieuwverworven kennis in de praktijk te brengen maar hordes medetoeristen jagen ons al snel weer naar buiten.
De dodentempel van koningin Hatsjepsut is schitterend gelegen en kijkt uit over het groene Nijldal. Liefhebbers prijzen het als een vroege uiting van moderne architectuur. Tegenstanders vinden dat het op een Russisch busstation lijkt. Feit is dat het heel anders is dan de andere gebouwen uit die tijd. Dat het gebouwd werd door haar grote liefde, geeft het iets romantisch. Hatsjepsut had een grote handelsgeest. In de tempel staat een verslag van een handelsmissie naar het land Punt, waarschijnlijk in het huidige Somalie. Behalve wierook, mirre en goud liet ze ook bomen en planten mee terugbrengen, die rond deze tempel werden aangeplant. Of ze het in deze woestijn lang hebben uitgehouden, wordt in de analen niet vermeld. Dat stiefzoon Thoetmoses na haar (waarschijnlijk door hemzelf veroorzaakte) dood, alles wat aan haar herinnerde heeft laten weghalen, heeft niet mogen baten. In tegenstelling tot hem leeft ze nog steeds voort als een van de meest kleurrijke personen in de Egyptische geschiedenis.
Met een bootje tuffen we weer terug naar de stad van de levenden. Ik geniet van de zon op mijn gezicht en de wind door mijn haren. Op de oever zien we taferelen die sinds de farao’s niet veranderd zijn: boeren bewerken de akkers, kamelen luieren in de zon, felucca’s laten de zeilen bollen, kinderen in felgeleurde kleren rennen een stukje met ons mee.
Het is een kleine kolonne die de terugweg naar Hurghada aanvaardt. De overgang van groen naar woestijn is abrupt. De zon daalt al snel en de lucht kleurt oranje, rood en purper. Hiertegen steken de bergen af als de gekartelde rugkam van krokodillengod Sorbek, die ervoor zorgt dat we weer behouden terugkomen in onze medina aan de Rode Zee. Wat melancholiek staren we naar de sterrenhemel. Met een kleine plop wordt boven mijn hoofd een klein donderwolkje geboren als we bedenken dat we hier waarschijnlijk nooit meer terug zullen keren.
Van de dodentempel die Amenhotep III voor zichzelf liet bouwen, staan alleen nog twee gigantische, verweerde beelden overeind, De kolossen van Memnon. Ze zijn zo genoemd omdat de oude Grieken, die hier ook al de toerist uithingen, het gieren van de wind om de beelden heen associeerden met het roepen van hun god Memnon. De enige reden waarom moderne toeristen deze beelden komen zien, is omdat ze zo groot zijn want de tand des tijds heeft er weinig fraais van overgelaten.
Het dal der koningen blakert in de zon. Hier bevinden zich de laatste rustplaatsen van de farao’s uit het nieuwe rijk, wiens mummies we in Cairo al hebben gezien. Ons toegangskaartje heeft ons het recht er drie te bezichtigen. Na rijp beraad beginnen we bij die van Toetmoses III, stiefzon van Egyptes enige vrouwelijke farao en waarschijnlijk ook haar moordenaar. Hij kwam zelf ook nogal abrupt en onverwacht aan zijn eind, dus zijn tombe was nog lang niet klaar. In zeventig dagen tijd (nodig om de farao te mummificeren) moesten alle schilderingen en teksten uit het dodenboek nog worden aangebracht. Een onmogelijke opgave. Het resultaat is een vrijwel geheel zwart-witte grafkamer, vol met tekeningetjes die nog het meest doen denken aan een stripverhaal. We komen nog in aanvaring met de authoriteiten als Harry Pasja stiekem een fotootje probeert te trekken. Dit is streng verboden en dat wordt ons luidruchtig duidelijk gemaakt!
Ramsesen III en IV, uit een reeks van dertien of zo, leefden wél lang genoeg om hun tombes te voltooien. Iedere centimeter wandoppervlak is bedekt met fraaigekleurde afbeeldingen en hieroglyphen. Harry Pasja zou hier wel uren willen blijven om zijn nieuwverworven kennis in de praktijk te brengen maar hordes medetoeristen jagen ons al snel weer naar buiten.
De dodentempel van koningin Hatsjepsut is schitterend gelegen en kijkt uit over het groene Nijldal. Liefhebbers prijzen het als een vroege uiting van moderne architectuur. Tegenstanders vinden dat het op een Russisch busstation lijkt. Feit is dat het heel anders is dan de andere gebouwen uit die tijd. Dat het gebouwd werd door haar grote liefde, geeft het iets romantisch. Hatsjepsut had een grote handelsgeest. In de tempel staat een verslag van een handelsmissie naar het land Punt, waarschijnlijk in het huidige Somalie. Behalve wierook, mirre en goud liet ze ook bomen en planten mee terugbrengen, die rond deze tempel werden aangeplant. Of ze het in deze woestijn lang hebben uitgehouden, wordt in de analen niet vermeld. Dat stiefzoon Thoetmoses na haar (waarschijnlijk door hemzelf veroorzaakte) dood, alles wat aan haar herinnerde heeft laten weghalen, heeft niet mogen baten. In tegenstelling tot hem leeft ze nog steeds voort als een van de meest kleurrijke personen in de Egyptische geschiedenis.
Met een bootje tuffen we weer terug naar de stad van de levenden. Ik geniet van de zon op mijn gezicht en de wind door mijn haren. Op de oever zien we taferelen die sinds de farao’s niet veranderd zijn: boeren bewerken de akkers, kamelen luieren in de zon, felucca’s laten de zeilen bollen, kinderen in felgeleurde kleren rennen een stukje met ons mee.
Het is een kleine kolonne die de terugweg naar Hurghada aanvaardt. De overgang van groen naar woestijn is abrupt. De zon daalt al snel en de lucht kleurt oranje, rood en purper. Hiertegen steken de bergen af als de gekartelde rugkam van krokodillengod Sorbek, die ervoor zorgt dat we weer behouden terugkomen in onze medina aan de Rode Zee. Wat melancholiek staren we naar de sterrenhemel. Met een kleine plop wordt boven mijn hoofd een klein donderwolkje geboren als we bedenken dat we hier waarschijnlijk nooit meer terug zullen keren.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
