Zaterdag 27 januari

Vijftig! Nee, het is niet wat u wellicht denkt, al hangt er vandaag wel iets feestelijks in de lucht. De massage van gisteren heeft me eerder tien jaar jonger dan vijf jaar ouder gemaakt. Mijn ogen moeten even wennen als ik van het verduisterde slaapvertrek het felle zonlicht tegemoet treed. De witte paleismuren steken mooi af tegen het hemelsblauw. Een tuinman verzorgt de balsemienen, hij merkt mij niet op. De bedienden staan op hun vertrouwde plekje opgesteld in de ontbijtzaal, gereed voor inspectie. Achter een derde kop koffie overpeins ik nogmaals het genereuze aanbod dat mij is gedaan: vijftig! In golven van azuur trekt het konvooi duikvaartuigen een spoor van spattend schuim. Als sneeuwvlokken in de wind dwarrelen ze uit over de schatten van de Rode Zee. Ik voel mij de koning uit een machtige dynastie. Harry Pasja is mijn naam.

Mijn vrouw stelt voor een wandeling door de tuinen te maken. Palmen wiegen in de wind. De honderden paleiskamers hebben ieder een eigen kenmerk. Hun schaduw valt op de arabische vloertegels en Anke vraagt me waar mijn gedachten zijn. Ik kijk in de ogen van mijn knappe koningin en zeg „Ik ben de gelukkigste man onder de zon. Drie jaar en acht maanden getrouwd en levend als goden in Egypte!“ Ze kust me en vlijt zich neer op een ligbed. Haar kerstrode badpak spiegelt sierlijk in de rimpeltjes van het zwembad. Vijftig kamelen heeft men mij voor haar geboden. Hoewel ze goed tegen de kou kunnen, zou ik niet weten waar ik ze alle vijftig zou moeten laten in mijn Lage Landen-paleis. Bovendien wil ik haar nog lang niet van de hand doen, nog voor geen vijftig pyramides. Als ik zelf vijftig kamelen had te besteden, genoeg voor een hele harem, zou ik net zo lang zoeken tot ik een vrouw als Anke had gevonden. Maar er is er niet één als zij, in geen vijftig koninkrijken. Dus ben ik de gelukkigste man onder de zon. De bonte vissen van het paleisrif vormen een erehaag als ik verkoeling zoek in het heldere water. Anke begint te lezen in haar vierde boek maar óns verhaal is nog lang niet uit.

Vanavond geven we het personeel vrijaf en dineren buiten de paleisdeur. Hoge vlammen schieten uit een wok omhoog. Een geurig feestmaal wordt naar ons tafeltje in de open lucht gebracht. We proosten op onze trouw. In de verte klinkt oriëntaalse muziek, er wordt gedanst en gelachen onder de halve maan en vele sterren. Vijftig op z’n minst!